Cecilia Hustá

Cecilia is promovenda bij de afdeling Psychologie van Taal aan het MPI, waar ze de interactie tussen taalbegrip en taalproductie bestudeert. In haar onderzoekt richt ze zich op het vinden van een elektrofysiologische (EEG) signatuur van spraakplanning tijdens het begrijpen van taal. Voordat ze naar Nijmegen kwam, voltooide Cecilia haar master Cognitieve Neurowetenschappen en bachelor Psychologie aan de Rijksuniversiteit Groningen.

Voordat ze de Nederlandse universiteiten en onderzoeksinstituten verkende, woonde Cecilia in Litouwen en Slowakije, waar ze oorspronkelijk vandaan komt.

Buiten het MPI houdt Cecilia van squashen, wandelen en klimmen. Het zoeken naar een mooie heuvelachtige wandel- of klimplek is het hoogtepunt van elke reis die ze maakt. Als het weer het niet toelaat om buiten te zijn, speelt ze graag bordspelletjes en schildert ze.


Het vergeten van taal

Taal is een vorm van menselijke communicatie die in de loop der jaren wordt geleerd. Het vermogen om taal te produceren is meer dan alleen het begrijpen en gebruiken van woorden. Taal is gestructureerd, wat betekent dat mensen leren hoe ze woorden in zinnen kunnen rangschikken met behulp van grammaticale regels. Eenmaal geleerd lijkt het gebruiken van taal moeiteloos te gaan. Maar kan zo’n complex systeem als taal ook vergeten worden?


Schakelen tweetaligen tussen persoonlijkheden als ze van taal wisselen?

Wanneer mensen beginnen met het leren en gebruiken van een nieuwe taal, merken sommigen van hen dat ze anders overkomen, bijna alsof ze een andere persoonlijkheid zouden hebben. Zou dit kunnen zijn omdat ze een bepaalde handigheid missen in de nieuwe taal? Of vormt de taal die we spreken daadwerkelijk onze persoonlijkheid? Iemands persoonlijkheid wordt meestal gezien als een reeks kwaliteiten en gedragingen die stabiel zijn in de loop van de tijd en in verschillende situaties. Daarom kan het contra-intuïtief zijn om te denken dat dit zou kunnen veranderen als we een andere taal spreken.


Leren communiceren in de virtuele wereld

Schermtijd speelt een steeds grotere rol in het leven van kinderen. Door de snelle ontwikkeling van de technologie gaan kinderen niet alleen vaker TV kijken of videospelletjes spelen, maar ook sociale interacties worden steeds vaker vervangen door virtuele communcatie, vooral in expat families. De covid-19 pandemie zorgde voor een nog grotere behoefte aan videobellen om in contact te blijven met familie en vrienden. Voor mijn dochter en ik werden videogesprekken dagelijkse routine. Ik begon me af te vragen welke rol deze technologie speelde bij haar taalontwikkeling.